Cioran : een duister denker. Wie hem voor het eerst leest, weet niet of hij hem ernstig moet nemen. Want wat doe je bij een eerste lezing met een gedachte als"de dood is het degelijkste dat het leven tot nog toe heeft uitgevonden"?
Zoals in zijn andere werken, brengt Cioran ook in zijn Ecartélement, zijn sombere, pessimistische nihilisme tot uitdrukking. "De grootste prestatie van mijn leven is dat ik nog in leven ben."
En : "Als men feilloos waarnam wat men is, dan had men nog net het hart om te gaan liggen, maar zeker niet om op te staan."
Dit is een meditatieboek vol (soms glanzende) aforismen die men even aandachtig en bedachtzaam dient te lezen als de Pensées van Pascal. Men houdt ervan, of men houdt ze ver van zich.
Naast die aforismen, ook een even intelligente als kontroversiële filosofie van de geschiedenis, en gedachten over verdraagzaamheid die elk konformistisch lezer waarschijnlijk doen kokhalzen : over de beschaafden die, uit zwakheid, de verdraagzaamheid hebben uitgevonden, en daaraan te gronde zullen gaan; de verdraagzaamheid als koketterie van stervenden.
De vertaling is zeer goed maar toch vond ik er dat typische Cioran-aksent van de oorspronkelijke teksten niet in terug : dat vreemde aksent van een Roemeen die op latere leeftijd (feilloos) Frans leerde, en dat zo eigen en zo onvertaalbaar is.
Paul Janssen
Emile M. Cioran, Gevierendeeld, De Arbeiderspers, Amsterdam, 1995, 163 pag.
ISBN 90-295-1025-0
Verscheen in TeKoS (Teksten, Kommentaren en Studies), nr.85, 1997
